Een bijzondere Dodenherdenking in Schiedam vanavond. Druk. Dat in de eerste plaats. Prachtig om te zien dat zoveel mensen de moeite nemen om met elkaar op de Kop van de Plantage twee minuten stil te zijn en bloemen te leggen.

Bijzonder, omdat mijn jongste zoon uit zichzelf vroeg of hij mee mocht.

Bijzonder ook vanwege de toespraak van burgemeester Lamers. Hij stond onder andere stil bij de Schiedamse treinramp, die vandaag precies 40 jaar geleden plaatsvond. En verder was er uitgebreid aandacht voor de Stolpersteine, die zo pijnlijk treffend tastbaar maken dat ook in Schiedam onschuldige mensen uit hun huizen zijn weggevoerd om als beesten afgemaakt te worden. Met een brug naar de terreur van deze tijd en het vluchtelingenprobleem.

Mooi ook om te zien hoe vanuit allerlei delen uit de Schiedamse samenleving bloemen gelegd werden.
Julia Mak, overlevende van de treinramp en initiatiefneemster van het monument hiervoor, die geëmotioneerd haar bloemen legde.

En ook weer die indrukwekkende twee minuten stilte. Waarin je alleen (ieder jaar vaste prik) de merels in de bomen van de Plantage hoort zingen.
Die twee minuten waarin steevast de verhalen van mijn vader, als kind tijdens de hongerwinter in Schiedam en als “bleekneusje” in Andijk, door mijn hoofd spoken. Zoals ieder voor zich op dat moment zijn of haar gedachten zal hebben.

Mooi dat wij dit met elkaar blijven doen. En broodnodig.

Wilt u de volledige toespraak van burgemeester Lamers lezen? Klik dan hier.