Gisteren, 29 maart, ben ik voor de tweede maal beëdigd als raadslid. Het voelde net zo bijzonder als vier jaar geleden. Het is en blijft een eer om samen met 34 andere stadsgenoten te mogen werken aan de toekomst van Schiedam.
Extra bijzonder en dierbaar was de aanwezigheid van mijn moeder. (En die van mijn zoon Bart, zus Corrie en zwager Cock natuurlijk!). Net als vier jaar geleden zat zij weer op de publieke tribune.
Na de installatie was het woord aan de lijsttrekkers van de 13 partijen die in de raad vertegenwoordigd zijn. Zij konden kort terugblikken op de afgelopen verkiezingen en vooruitkijken naar de komende raadsperiode.
Bemoedigend was daarbij voor mij, dat veruit de meesten van hen het belang van samenwerking binnen deze versplinterde raad noemden.
De laatste spreker, de heer Berns van de CU/SGP, was in dit verhaal de grote uitzondering. Hij hield een verhaal, dat gericht was tegen de net gekozen vertegenwoordigers van DENK en dat zowel in de raad als op de tribune over het algemeen met klapperende oren werd aangehoord.
Laat ik zeggen dat dit verhaal wat mij betreft een duidelijke boodschap was tegen religieus fanatisme en tegen religieuze superioriteit. Alleen niet op de wijze waarop de spreker het bedoeld zal hebben. De onverdraagzaamheid zat gisteren met name bij hemzelf.
Niettemin hoop ik, dat we in deze nieuwe raad met alle dertien fracties de komende jaren door een deur kunnen. Los van onze inhoudelijke verschillen. Ik ga er mijn best voor doen!
Hieronder de beelden van het voorlezen van de eed/belofte en het afleggen ervan: